Πολλές φορές σε μια άλλη διάσταση, ο μύθος διαπραγματεύεται με την πραγματικότητα επί ξύρου ακμής, δίνοντας υπόσταση σ αυτό που ο εκπρόσωπος τύπου των κατά πρόθεση διανοούμενων πολύ εύστοχα θα χαρακτήριζε ως μυθοπλαστικό ανορθολογισμό, ένα τέλμα που μέσα του αντικατοπτρίζεται και καλλωπίζεται ως εκδιδόμενη κοκέτα το λανθάνον είδωλο του πραγματισμού σε μία λανθάνουσα διάσταση και κατάσταση, σε μία τέτοια λοιπόν συνθήκη ανάκλασης το αρχέτυπο του φαντάζει ανδρείκελο σε ικρίωμα, ανιαρό και προβλέψιμο κατά μερική πλειοψηφία συμφωνούντων και δακτυλοδεικτούμενο, με λίθο αναθέματος και αλαλαγμούς συνοδευμένο, των υπολοίπων διαφωνούντων, συμβαίνει αυτό όταν στον ώμο του σουλατσάροντας ένα πουλί κατάμαυρο, πίσσα, κατράμι, μελανειμονούντος και του δεξιού ποδός κατατρώγει την μαλακή σάρκα, τα χείλη του, τα μάγουλα, δίοδος έσωθεν τα μάτια του, τροφή τα σωθικά και η ψυχή του και τέλος μετά το ανελέητο τσιμπούσι ένα σκελετικό κουφάρι απομεινάρι με ένα διάπλατο οδοντικό μετά οστών γνάθου (λόγο έλλειψης χείλους) εκ παραδρομής χαμόγελο αυτό του ορθολογισμού του πραγματισμού της λογικοκρατίας μας χαμογελάει, θλιβερό παράδειγμα της κακοδαιμονίας που έλαχε...
Εμφανές λοιπόν πως ο
αναθεματισμός καλύτερα συνδυάζεται μ ένα χρώμα (που
δεν είναι καν χρώμα έλλειψη φωτός αναγνώστη μου το μαύρο στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα από τα 700 έως και τα 400 nm δεν υπάρχει, εξ ορισμού σκοτεινό και dark κολασμένο) σ αυτό το χρώμα λοιπόν εστιάζεται η ενέργεια
και το αποτέλεσμα λχ μια χήρα από μόνη της δεν λέει κάτι, όταν όμως προσθέσουμε και το μαύρη, αυτόματα
προβάλει η χειραγώγηση (εκπίπτει ποινικός) από την αχαλίνωτα καλπάζουσα και
πονηρά οργιάζουσα φαντασία μας. βλ επίσης και συνδύασε ποικιλοτρόπως, μαύρο κοράκι, μαύρος γάτος, μαύρη
πέτρα, μαύρα χρόνια, μαύρη μοίρα, μαύρο σκοτάδι, μαύρο φίδι και πολλές φορές
προσθέτοντας έναν ιστό ντεκόρ από νεαρά ντεκορατέρ τοποθετημένο, ανέραστη κατά
προτίμηση έχουμε το μαύρο και άραχλο (όχι το αιδοίο της έτσι γενικά μιλάμε)
λοιπόν ναι και ότι άλλο μαύρο μπορεί ο νους
του καθενός να προσθέσει για να μην μακρηγορούμε, τι έλεγα? Α!!! ναι εφαρμοσμένος ρεαλισμός...
Ένα τέτοιο
μαύρο πουλί λοιπόν που η κουβέντα μας έφερε γεννημένο από τους λογισμούς και στοχασμούς
ενός συγγραφέα μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού, μιας κιθάρας το κρεσέντο
σε Re ελάσσονα, παιγμένο σε παλιό Sanyo κασετόφωνο κάπου σ ένα μικρο δωμάτιο με
κλινοσκεπάσματα ανάκατα στο ξεχαρβαλωμένο κρεβάτι, έναν σκελετωμένο ναύτη
καλυμμένο με βρύα, λειχήνες και φύκια ξέμεινε στην ντουλάπα μετά το ναυάγιο,
μια συνάθροιση των αδέσποτων γάτων της γειτονιάς σε εξέλιξη, ένα καράβι να
αρμενίζει μέσα στην νύχτα και μπουκάλια αδειανά στο πάτωμα, μια νότα, μια
σκέψη, μια γουλιά από τα χτες παρατημένο μπουκάλι στραγγίζοντας επιμελώς τις
τελευταίες στάλες μέσα στο βαθύ λαρύγγι της πόλης στους δρόμους και τους
υπονόμους της, στα κοιμητήρια της
παγωμένης άνοιξης και τα αναρίθμητα λαξευμένα ονόματα εις μνήμην στους
τάφους, μία μεταθανάτια επιβεβαίωση της
ύπαρξης και τον στιγματισμό του γενικού αποδεκτού στο κόσμο των σκοτεινών
αντιθέσεων πραγματώνουν πνοή, σάρκα, οστά και φτερά και ένα πέταγμα στον μύθο αναζητώντας
χαρακτήρες που θα μετουσιώσουν αυτήν την
λάθος πλευρά , θα δικαιώσουν τον ιχνηλάτη που είχε πάρει στο κατόπι μια γυναίκα μυρίζοντας το άρωμα όχι αυτό που βάζει όταν
καλλωπίζεται αλλά το άλλο αυτό που αναδίνεται ανάμεσα από τα πόδια της, μέγα
λάθος μα κανείς δεν τον ορμήνεψε?
Θα ενθαρρύνει τον διώκτη ενός πτώματος να επιστρέψει εκεί όπου θύτης και θύμα+θύμα
ταυτοποιούνται στο ίδιο κουφάρι ποτισμένο σε μια λίμνη αίματος κάτω στην πολύβουη αγορά που πριν από δεύτερα εξέπνευσε
με το πιστόλι στο χέρι να καπνίζει και μένα να σιγοψιθυρίζω aint no grave can hold my body down.
Ωωωω!!! μεγαλοπρεπή σχιζοφρενική αυτοχειρία.
Τσιμπολογώντας την αυτοπεποίθηση ενός τζογαδόρου για το μοιραίο βήμα εν
αναμονή επόμενης ζαριάς, έμαθε να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής με
ένα ζάρι θα καθορίσει άραγε το φούντο του στην παγωμένη θάλασσα?
Την μεταρσίωση καθώς σαλτάρουν στις φλόγες του Burn
the Flames, ο Πεινάλας, ο Χιόνης, ο Ζιβάγκο και οι λοιποί αλητοπαρέα ο
συγγραφέας, το πουλί και εγώ μαζί στο The children of the night what musik we
make, so burn, so burn, burn the flames higher and higher, so burn, burn the
flames, never to expire, και να πα
να γαμηθεί ο εισαγγελεύς με το ένταλμα
του, οι περίοικοι, οι περίεργοι, η οικοδομή, το τετράγωνο, η συνοικία, η πόλη και ντουνιάς
ολάκερος...
*Σκοπίμως
αποφεύχθησαν αρκετές τελείες διότι το κείμενο πρέπει να διαβαστεί χωρίς
σταματημό κι ανάσες...
Τα μάτια του
πουλιού είναι τα μάτια του αναγνώστη μου αναγνώστη μου και θα το αναγνωρίσετε στης κάθε
ιστορίας το τέλος στην κάτω πλευρά της σελίδας να κάθεται στο κλωνάρι του, σε εγρήγορση, έτοιμο για την αρχή της επόμενης....
Σας περιμένει λοιπόν ως οικοδεσπότης και μαζί να περιδιαβείτε
τις σελίδες αυτού του βιβλίου τις ιστορίες και τα ποιήματα.....
Χρήστο (Saunt) προτίμησα την γνώμη μου για το βιβλίο να εκφράσω μέσω blog να πάρει και μια ιδέα ο Rank και οι λοιποί συντελεστές μπας και αξιωθούν να διαβάσουν έστω και ένα βιβλίο στην θλιβερά πληκτική ζωή τους...
