Οι Kill Devil Hills μας έρχονται από το Freemantle και πρωτοεμφανίσθηκαν ως ένα country/folk acoustic trio το 2003. Πολύ γρήγορα θα εξελιχθούν σε μια εξαμελή πιο ηλεκτρική μπάντα, αλλά από τα τέλη του 2008 η βασική σύνθεση θα είναι πενταμελής. Ο ήχος τους εχει χαρακτηρισθεί dark country, blues, heavy, punk, swampy, folk, indie και πολλά άλλα, χωρίς αυτό να πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα. Μένουμε στη δήλωση του τραγουδιστή τους που απλοποιώντας τα πράγματα δηλώνει “we’re a rock band”. To ζητούμενο είναι πόσο καλή είναι και μας αρέσει η μουσική που παίζουν. (Υποκειμενικά πάντα, θα έλεγα …. εξΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Από μελαγχολικές, σκοτεινές, σκληρές και ισως αυτοβιογραφικές μπαλάντες , μέχρι σε πιο γρήγορο και rock - ανάλογα της ψυχικής διάθεσης και έμπνευσης του συνθέτη και της παρέας όλης). Μέχρι στιγμής έχουν ηχογραφήσει τρία albums, το ένα καλύτερο από το άλλο. Όσο αφορά την πρώτη ευρωπαϊκή τους περιοδεία, διάρκειας επτά εβδομάδων, ΔΥΣΤΥΧΩΣ έλαβε τέλος λίγο πάνω από τα βόρεια σύνορα της χώρας μας. (Κι εδώ η ένσταση και διαμαρτυρία μου μέχρι αφορισμού. Τι γίνεται με εμάς ? Ότι να’ναι ? Αρπαχτή, σύνταξη και τα παρελκόμενα ? λχ GBH πρόσφατα, με μια ατελείωτη λίστα να ακολουθεί!!!.. Με σετακια max 45 min μεικτά και άντε γεια σας ?...). Επειδή όμως ξεφύγαμε προτείνω να ΑΚΟΥΣΕΤΕ και να ΔΕΙΤΕ τα πάντα. Το ΣΙΓΟΥΡΟ ? Δεν θα χαραμίσετε και σπαταλήσετε τζάμπα τον πολύτιμο ΧΡΟΝΟ σας!!!
current lineup Alex Archer - electric guitar, violin, organ, piano, horns Brendon Humphries - vocals, electric guitar, acoustic guitar, organ, piano Ryan Dux - bass Steven Joines - electric guitar, acoustic guitar, vocals Steve Gibson - drums, percussion, vocals past members Mike DeGrussa – piano (2004-06) Justin Castley – bass (2004-08) Lachlan Gurr – mandolin, banjo, vocals (2005-08)
discography Heathen Songs (2004) The Drought (2006) Man, You Should Explode (2009)
Οι NITRO ιδρυθηκαν στο Σιδηροκαστρο (Σερρες) το 2003 απο τους Γιωργο "piper" Δεμερτζη, Τασο "tasos" Διαμαντιδη και Χαρη Κουρσανιδη. Τον Οκτωβρη του 2003 αποχωρει απο την μπαντα ο Χαρης Κουρσανιδης και τη θεση του στο μπασο παιρνει ο Γιωργος Καλιγκας. Το 2005 κυκλοφορουν το πρωτο demo album τους με τιτλο "ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ". Το 2006 αποχωρει ο Τασος Διαμαντιδης και τον αντικαθιστα ο Κωστας Τομπουλιδης με τον οποιο ηχογραφουν το δευτερο demo album το οποιο ονομαζεται "ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΥΑΛΙ" και κυκλοφορει το Φεβρουαριο με Μαρτιο του 2007. Παρα την καλη σχεση του με την μπαντα ο Κ. Τομπουλιδης αποχωρει οικιοθελως και τη θεση του παιρνει για λιγο ομως μονο καιρο ο Κωστας Αχτσης ο οποιος συμμετεχει μονο σε προβες για τα καινουρια τραγουδια του demo που επροκειτο να ηχογραφηθει αλλα λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων αποχωρει κι αυτος μεσα σε μικρο χρονικο διατημα (Νοεμβρη με Δεκεμβρη του 2007). Στις αρχες του 2008 ο Τασος Διαμαντιδης επανερχεται στην μπαντα και μαζι του ενσωματωνονται ο αδερφος του Σπυρος "ponstan" στο μπασο και ο Νικος "the mexican" Τιρτας στην κιθαρα, μελη απο τους HEADACHE την μπαντα την οποια ειχε ο Τασος τον καιρο που δεν επαιζε στους NITRO. Ετσι τον Μαρτιο του 2009 ξεκινανε να γραφουν τα καινουρια τους τραγουδια που θα ενσωματωσουν το καινουριο τους demo και τον Ιουλιο της ιδιας χρονιας φτανουν στην υλοποιηση του τριτου demo album (κατα τον Τασο το πιο δυνατο ολων) το οποιο ονομαζεται "Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ". Τον Αύγουστο του 2010 ο Ν. Τίρτας αποχωρεί απο την μπάντα λόγω ανειλημένων υποχρεώσεων και η θέση του δεύτερου κιθαρίστα μένει ακέφαλη. Οι Nitro ως τρίο πλέον μπαίνουν στο studio να ηχογραφήσουν την επόμενη τους δουλειά, ένα e.p. το οποίο ονομάζεται "ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ" και είναι concept ως προς τη θεματολογια του στίχου.
Τον Δεκέμβρη επέλεξε ως μήνα απόδρασης για τη έρημο όπου συνήθιζε με τον Frank (Zappa) να βολτάρει.
Με τον bluesήχο μιας φυσαρμόνικας και τους κάκτους να τρέχουν αφηνιασμένα έξω από το τζάμι του αυτοκινήτου ο Captainοδηγούσε στον μακρύ ατελείωτο εκείνο δρόμο της ερήμου.
Το Αυτοκίνητο χανόταν μέσα στην κόκκινη σκόνη με την αίσθηση της άμμου ανάμεσα στα δόντια και την γλώσσα του οδηγού του, δυο γουλιές Bοurbonαπό το αφημένο μπουκάλι στην θέση του συνοδηγού, κατάρες συνόδευαν τον χαρακτηριστικό ήχο του φτυσίματος βγάζοντας το κεφάλι έξω από το παράθυρο, σάλιο, Bourbonκαι λεπτόκοκκη σκόνη ως στοματικό ξέπλυμα εκσφενδονιζόταν στην άκρη του δρόμου, ρούφηξε λαίμαργα η άμμος, θεωρώντας το ως φιλοφρόνηση ένα ερπετό ανταπέδωσε μ ένα κροτάλισμα της ουράς του που ήταν κουλουριασμένο στην μικρή εσοχή ενός βράχου εκεί κοντά .
Ο ήλιος στην δύση του, περνούσε της κοκκινωπές ακτίνες του μέσα από τα αγκάθια ενός κάκτου και καταλήξανε πάνω στο νωθρό περπάτημα ενός σκορπιού που πάνω σ αυτό εναρμονιζόταν το ηλιοβασίλεμα παραδίδοντας τα χρώματα του στην νύχτα ενώ στο βάθος του δρόμου το αυτοκίνητο χάνονταν , μια κουκκίδα τώρα στον χρωματικό ορίζοντα εκεί ακριβώς που συναντιόταν τα σημεία φυγής του τοπίου και πριν το κοράκι απλώσει τα φτερά του το αυτοκίνητο χάθηκε τελείως παρασέρνοντας μαζί και όλη εκείνη την ριμάδα την σκόνη …
…Σ ένα δωμάτιο κάπου...στο πάτωμα ένα τασάκι, μια γόπα μέσα κάπνιζε, δίπλα το ποτήρι με Bourbonμισοτελειωμένο, από το παραθύρι τρύπωναν κάτι λίγες ακτίνες του φωτός δημιουργώντας αντίθεση με το ημίφως που επικρατούσε μέσα φωτίζοντας την νωπή ακόμη ελαιογραφία σ ένα ξύλινο καβαλέτο φάνταζε σαν να ήταν βουτηγμένη στην χρωματική μπαλέτα μιας ερήμου .
Το μαύρο νωπό κι αυτό, αναμειγμένο με σκόνη και άμμο πάνω στο λεπτοτριχο πινέλο στην βάση του καβαλέτου, αφημένο, σαν να είχε μόλις τελειώσει το γράψιμο του ονόματος Don Van Vliet στην κάτω δεξιά πλευρά του πίνακα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο σκόνη είχε κατακλείσει και τον χώρο, σκόνη παντού , στην καρέκλα, το τραπέζι, και τα υπόλοιπα λιγοστά έπιπλα του δωματίου λες και φύσηξε μέσα από τον πίνακα ένα ζεστό αεράκι μεταφέροντας την έξω ή πέρασε ένα αυτοκίνητο γρήγορα τον δρόμο μέσα στην έρημο που απεικόνιζε ο πίνακας αφήνοντας κατάλοιπα σκόνης στο δωμάτιο…
Κάτι βρωμοφυλλάδες μην μπορώντας να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε γράψανε λέει πως πέθανε, σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλες τέτοιες αηδίες
Nice trick Captain…….Ho ho ho, hi hi hi
The wind blew low, the wind blew high
The stakes were low, the stakes were high
Upon the My-O-My
Hands low, hands high,
Ho-ho-ho, hi-hi-hi
Hands low, hands high
Upon the My-O-My
Aναμφισβήτητα όταν αναφερόμαστε στον Hugo Race σίγουρα στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα ενός από τους πλέον χαρισματικούς, και ιδιοφυείς καλλιτέχνες που έχει αναδείξει ποτέ η Αυστραλία. Ορμώμενος από τη Μελβούρνη, και από έφηβος έως και σήμερα, που διανύει τα χρονιά της ωριμότητας, και έχοντας ταξιδέψει στις πέντε ηπείρους, με βάση είτε το Λονδίνο, είτε το Βερολίνο και τα τελευταία είκοσι χρόνια τη Κατάνια (ζει μόνιμα εκεί από το 1989), συνεχίζει το ταξίδι της αναζήτησης, της δημιουργίας και της έκφρασης μέσα από πολλούς και ποικίλους μουσικούς χώρους - θεωρητικά ασύμβατους μεταξύ τους – άλλοτε με groups, άλλοτε μόνος και άλλοτε μέσα από συνεργασίες. Εν κατακλείδι … αυτός, ο multi-instrumental μουσικός, στιχουργός ,παραγωγός, συνθέτης, κλπ, με τριάντα. ίσως και πλέον χρόνια ανάμειξης στα μουσικά δρώμενα, … δεν θα πάψει να μας συγκινεί, είτε θετικά είτε αρνητικά (ελάχιστα) με το πολύπλευρο ταλέντο του. Αλλά ας δούμε (σχεδόν) όλη την ιστορία του και να τα πάρουμε με τη σειρά:
Plays With Marionettes (1981-1983)
Κάπου στα μέσα του 1980, ο Hugo Race στη κιθάρα, με τον Robin Cosinader στα πλήκτρα και τον Brian McMahon στο σαξόφωνο, (οι δυο πρωτοι ειχαν συνυπάρξει στους εφήμερους και μάλλον παντελώς άγνωστους Dum Dum Fit), ονειρεύεται και φιλοδοξει να δημιουργήσει ένα μουσικό σχήμα συμφωνο και αναλογο των εξελίξεων της τότε underground σκηνής, έχοντας ως πρότυπο τα τότε local ινδάλματα, όπως οι Birthday Party,οι Moodists, κλπ. Με την προσθήκη τυμπάνων και μπάσου, το 1981, οι Plays With Marionettes θα λάβουν σάρκα και οστά. Το ηχητικό αποτέλεσμα: post-punk με jazzy και bluesy πινελιές. Το όνειρο όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Οι σποραδικές εμφανίσεις σε συνάρτηση με τις ελάχιστες ηχογραφήσεις θα επιφέρουν γκρίνια, θυμούς, έριδες και έτσι, αναποφευκτα θα διαλυθουν στα μεσα του 1983. Στο σύντομο βίο τους θα ηχογραφήσουν ένα single, με το εξΑΙΡΕΤΙΚΟ ‘Hellbelly’ να πρωταγωνιστει και να εμφανίζεται σε μερικές συλλογές , τρεις τον αριθμο,καθώς κι ένα split single.
band members: Hugo Race - Vocals, Guitar Robin Casinader – Keyboards Brian McMahon – Saxophone Frank Trobbiani – Drums Dave Last – Bass Nick Seymour - Bass (replaced D.Last) Ed Clayton-Jones – Guitar
Στα τέλη του 1983 και μετά τη διάλυση των Birthday Party, ο Hugo Race θα προσχωρήσει στο νεο σχήμα του Cave, τους Bad Seeds. Θα ακολουθήσουν οι συναυλίες, η ηχογράφηση του πρώτου δίσκου των κακών σπόρων “from her to eternity” και οι περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Αναζητώντας όμως κάτι πιο προσωπικό και διαφορετικό και κυρίως την απεμπλοκή από το άρμα του Cave, (μην έχοντας τον αέρα και τo χώρο που θα ήθελε), κάπου εν έτει 1984 θα αποχωρήσει. Θα συμμετέχει όμως, ως guest σε μεταγενέστερες δουλειές αυτων. Έτσι λοιπόν το επόμενο βήμα του ,όπως αναγράφεται και στην ιστορία ,θα είναι οι:
The Wreckery (1985-1988)
Έχοντας λοιπόν επιστρέψει στα πάτρια εδάφη ανανεωμένος και φορτωμένος (τρόπω τινά), με νέες εικόνες, σκέψεις, και ιδέες, θα προσεγγίσει και επιστρατεύσει τους παλιούς και γνώριμους - από Plays With Marionettes εποχής - φίλους και ιδού οι Wreckery. Από post-punk ο ήχος θα μεταμορφωθεί σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και εναλλακτικό, παρακμιακό, swampy blues με κάποιες jazzy νότες. Πολύ γρήγορα θα κινήσουν τόσο πολύ το ενδιαφέρον του κόσμου, που με τόσο πιστούς και φανατικούς φίλους στο πλευρό, να τους ακολουθούν παντού, θα ανακηρυχθούν το νέο μεγάλο cult group της ανεξάρτητης και εναλλακτικής σκηνής. Έχοντας ολοκληρώσει την ηχογράφηση του εκπληκτικού "Laying Down Law" και όπως έμελλε τελευταίου album τους, στις 24 Απριλίου του 1988, θα πραγματωθεί και η τελευταία ζωντανή τους εμφάνιση στο Union House of Melbourne University. Όμως το 2008 και είκοσι χρόνια αργότερα, ενόψει της κυκλοφορίας του "Past Imperfect", μιας συλλογής 24 αυστηρά επιλεγμένων τραγουδιών, που θα αντανακλούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την όλη πορεία τους, θα επανασυνδεθουν για μια σειρά εμφανίσεων all-around downunder, με τη συμμετοχή ολων των αυθεντικών μελών. the band Hugo Race - vocals, guitar Ed Clayton-Jones - guitar Robin Casinader -drums Charles Todd - saxophone & horns Nick Barker - bass
the stuff I Think This Town Is Nervous ep (1985) Yeh My People ep (1987) Here At Pains Insistence lp (1987) Laying Down Law lp (1988) Ruling Energy ep (1988) Past Imperfect lp (2008)
Έχοντας πλέον από το 1989 εγκατασταθεί μόνιμα στην Ευρώπη, ο Hugo θα συνεχίσει τη μουσική του διαδρομή, πατώντας πάνω σε παλιούς γνώριμους ήχους, αλλά και νέους πιο πειραματικούς . Στο πλευρό του αυτή τη φορά θα βρίσκεται, όχι μια μπάντα αλλά μια κολλεκτιβα μουσικών οι True Spirit. Με τους μουσικούς να εναλλάσσονται στα όργανα, να έρχονται και να απέρχονται τακτικότατα, ανάλογα πάντοτε με το ηχητικό κλίμα, τις πειραματικές διαθέσεις, τις ανάγκες και προσταγές του κάθε εγχειρήματος. Έτσι λοιπόν , μετά από τόσα χρόνια και τους πάμπολλους μουσικούς να παρελαύνουν, οι True Spirit θα έχουν κυκλοφορήσει δώδεκα studio και δυο live albums, χωρίς να αποκλείεται κάτι καινούριο με τον οίστρο που τους διακρίνει.
the musicians: Hugo Race (vocals, guitar, bass, organ, saxophone, electronics), Bryan Colechin (bass, backing vocals, guitar), Robin Casinader (violin, mandolin, keyboards, cello, 1987), John Murphy (percussion, 1987), Chris Wilson (harmonica, 1987), Nick Barker (bass, guitar, 1987), Chris Hughes (drums, percussion, electronics, 1989-present), Rainer Lingk (banjo, bass, guitar, 1989), Ralf Droge (trombone, saxophone, keyboards, guitar, accordion, 1989-96), John Molineux (harmonica, 1989-96), Ronnie Hartwig (bass, guitar, 1991), Michelangelo Russo (harmonica, trumpet, trombone, electronics, 1995-present), Nico Mansy (keyboards, synthesizer, bass, percussion, harmonica, 1997-present), Marta Collica (keyboards, backing vocals, 1999-present), Brett Poliness (drums, 2003-present)
the music Rue Morgue Blues (1989), Earls World (1990), Second Revelator (1991), Spiritual Thirst (1993), Valley Of Light (1996), Wet Dream (1997), Chemical Wedding (1998), Last Frontier (1999), The Goldstreet Sessions (2003), Live In Monaco (2005), 2005 - Ambuscado (2005), Taoist Priests (2006), 53rd State (2008), Live in Wołów Jail (2009)
Hugo Race (Solo Carrier) Stations Of The Cross (1994) Between Hemispheres (2009) Fatalists (2010)
Και από τις πολλές συνεργασίες μερικές που χρίζουν ιδιαίτερης αναφοράς είναι: Sepiatone 2001 - In Sepiatone 2005 - Darksummer 2008 - An Introduction To Sepiatone Sepiatone - Sepiatone
The Merola Matrix 2004 - The Merola Matrix Live Show 2008
Dirtmusic 2007 - Dirtmusic 2008 - In The Desert
Και τέλος για να ολοκληρώσουμε το προφίλ, να προσθέσουμε και την ιδιότητα του ηθοποιού, έχοντας παιξει μικρούς ρόλους στις ταινίες: Dogs In Space (1986), In Too Deep (1990) και Queen Of The Damned (2002). ΤΕΛΟΣ!!!!
Καθώς οι άγιες τούτες μέρες πλησιάζουν MrKangaέχεις την εντύπωση πως με Holysoulκαι άλλα τέτοια υποκατάστατα συντελείτε σοβαρή ενασχόληση με την ψυχή?
Αγαπητέ εάν δεν εξευμενίσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων με σύνεση δεν υπάρχει σωτηρία της αναψυχής .
Γι αυτό πάμε όλοι μαζί, σύσσωμα τα στελέχη του Αιρεσία και χορωδιακά…..
Silent night, holy nightttt
All is calm, all is brightttt … Rank είσαι φάλτσος
Round yon Virgin Mother and Child….
Stop stop stop αρκετά, φτάνει …. Δεν μπορώ τις παραφωνίες….
Πιο Rock 'n' Roo...πιο Rock 'n' Roo...
Ή μάλλον ας το αφήσουμε να το κάνει ένας Maitreτου είδους.
Πάμε Tom...κι εμείς ακολουθούμε...
Εάν και… εδώ που τα λεμέ το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πολύ απασχολημένο toobusyτούτες τις άγιες ημέρες δεν προλαβαίνει, κάτι άκουσα πως πήγε και κρεμάστηκε το αθεόφοβο ως χαμόγελο στα χείλη ενός εμπόρου που έτριβε τα χέρια από ικανοποίηση βάζοντας χρήματα στο ταμείο σε ένα μαγαζί παιχνιδιών στην φωτισμένη με λαμπιόνια κεντρική οδό.
Blind man's Buff
Τα ίδια έκανε και στο κοριτσάκι με τα σπίρτα …και πήγε τσάμπα το παιδί…… Το λαμπιόνι μου μέσα....
Καθώς άγιες μέρες πλησιάζουν, τι καλύτερο από το να ασχοληθούμε λίγο με την άγια, οσία και ιερή ψυχή μας, έχοντας παρέα τους Holy Soul. Την τετραμελή μπάντα από το Sydney, που σίγουρα δεν θα μας αφήσει αδιάφορους και μη συγκινημένους. Σχηματίστηκαν τον Οκτώβρη του 2001 από τρεις συμφοιτητές του τμήματος μουσικής του University of Western Sydney. Τον ηχο τους θα τον χαρακτηρίζαμε alternative folk rock η και κλασσικό aussie underground swamp rock (ο καθένας κρίνει και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα). Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση θα γίνει το 2004, για να ακολουθήσουν κι άλλες, με αποκορύφωμα το ‘Damn You, Ra’ του 2009. Ένας δίσκος ολοκληρωμένος, συναρπαστικός και συμπαγής, χωρίς ψεγάδι και σημεία ανακύκλωσης, επανάληψης και βαρεμάρας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αδιαφιλονίκητα στη πρώτη δεκάδα αυτών που έχω ακούσει την τελευταία πενταετία, και που σίγουρα είναι πολλοί. Εάν βεβαίως όλα αυτά ακούγονται ανιαρά , bullshit και υπερβολικά, λίγη υπομονή και θα μπείτε στο κλίμα. Και για την λοιπή ιστορία, το 2006 θα συνοδέψουν τους Μudhoney στην ευρωπαϊκή τους tour, το 2007 θα αποτείνουν φόρο τιμής στον Rowland S. Howard διασκευάζοντας το ‘I Burnt Your Clothes’ μέσω της γαλλικής Stagger Records, το 2009 θα περιοδεύσουν για πρώτη φορα σε Μαλαισία και Ταΐβάν μαζί με τους Stabs, Mick Turner, Tricky κλπ. Περιστασιακά βεβαίως θα εμφανίζονται και συνεργάζονται με το Damo Suzuki Network, κυκλοφορώντας το 2010 - που απέρχεται ευτυχώς - το live lp 'Dead Man Has No 2nd Chance'. Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο και φίλου του blog - saunterer - μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά και να το ακούσετε ολόκληρο εδώ (επιβάλλεται, μην το χάσετε).
the band Trent Marden - guitar and vocals Sam Worrad - bass Jon Hunter - guitar Kate Wilson - drums
discography Love Has Left The City Limits ep (2004) Sign of the Triangle lp (2005) Damn You, Ra lp (2009)
Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες, Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι, Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει Ν' ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν' ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει, Να ρημάξω, ν' αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά, Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα, Κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις, Τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη, Ν' αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη, Στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών.
Πολυξένη
Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη ! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ' απ' τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ' απ' τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι' όταν έσκυψα να δω μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ' άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια : το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.
Ας κλέψουμε για σήμερα λίγη Αυστραλιανή ή Αυστραλέζικη δόξα απο τον κο Frankroo πάντα στα πλαίσια των δικών μας ακουστικών προτιμήσεων.Οι Loomer απο το Brisbane ή Brisbayne(Frank οι διορθώσεις στα σχόλια παρακαλώ) με την πρόσφατη και παρθενική τους κυκλοφορία Ceiling, χαρακτηρίζονται απο πολλούς σαν άλλη μία neo shoegaze band. Οχι ακριβώς θα διορθώσω. Περισσότερος και καλύτερος θόρυβος, ακριβώς όπως μας αρέσει. Η Breannen,μια άξια διάδοχος της Κim στα φωνητικά; Υπερβολικό. Ακούστε και βγάλτε συμπεράσματα μόνοι σας.Saving Daylight
Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε, μέρες που είναι, φτιάχνοντας λίστες με τις 50,60,20,100 ή 10 καλύτερες κυκλοφορίες για το 2010. Σίγουρα εδώ μέσα άκρη δεν θα έβγαινε και θα τελειώναμε όταν όλες οι επιλογές της λίστας μας θα επανακυκλοφορούσαν μετά απο χρόνια. Θα μπορούσαμε επίσης να ασχοληθούμε, αυτές τις άγιες πάλι μέρες, με τον μικρό τυμπανιστή. Προτιμώ να δώσουμε λίγο χρόνο και χώρο στον μικρό Βίκινγκ που κάνει και περισσότερο θόρυβο.
nicole & carl sagan
κάντε τους φίλους στοfacebook ή εναλλακτικά για τους απολίτιστους υπάρχει και τοbandcamp
Το μυστρί το πηλοφόρι και ο μπαλτας στο κούτσουρο του χασάπη, ταινία του Ξανθοπουλου ή Delicatessen των Marc Caro & Jean-Pierre Jeunet? αναρωτήθηκε o Doc Holliday φυσώντας τον καπνό του πούρου του την ώρα που άφηνε τα χαρτιά του ποκερ στην πράσινη τσόχα, ενώ τα κορίτσια του barκοιτάχτηκαν μεταξύ τους, είχαν την αίσθηση πως κάτι κακό θα συμβεί εκείνο το βράδυ και αυτή η αίσθηση αργά και σιωπηλά μεταφέρθηκε και στους υπολοίπους θαμώνες, κάπου σ ένα βρωμόμπαρο όπου οι πρόστυχες κουβέντες, οι νότες ενός ξεχαρβαλωμένου πιάνου που έπαιζε Prelude and Fugue σε Ρε μείζονα,αιωρούνταν στον χώρο, μπερδευόταν με τον καπνό των πούρων και βγαίναν από την καμινάδα για να χαθούν στις στέγες του Tombstone..
Ο Docήπιε 2 γουλιές ουίσκι από το τσίγκινο κύπελλο σκουπίζοντας με τον αντίχειρα τις 2 σταγόνες που ξέφυγαν από τα χείλη του και μια τρίτη που είχε σχηματίσει ένα ρυάκι στο πιγούνι του κοιτώντας παράλληλα λοξά τον φτωχό γελαδάρη ονόματι Gringoπου οργισμένος από την χασούρα ήθελε να του πουλήσει μούρη και τσαμπουκά .
ODocχάιδευε τα πράσινα χάρτινα δολάρια στο τραπέζι όταν ακούστηκε ο ήχος του κόκορα από το ρεβόλβερ του, που εμφανίστηκε ως δια μαγείας στο χέρι του, απόλυτη σιωπή κυριάρχησε στον χώρο πριν η κάννη ξεράσει φωτιά και λάβα κατευθυνόμενη δίχως δισταγμό στο ιδρωμένο κούτελο του φτωχού Gringo που είχε κάνει ένα βήμα μπροστά και τον βρήκε η σφαίρα με τα χέρια ανοιχτά στην προσπάθεια να πιάσει τα πιστόλια του...
Αίμα και σκόρπια μυαλά στα άσπρα μπούτια και στην ζαρτιέρα της αρτίστα που σέρβιρε ποτά εκει κοντά και κάτι λίγα ξώφαλτσα στο μεταξένιο κόκκινο βρακάκι της, τραβήχτηκε πίσω πέφτοντας στην αγκαλιά του γέρου νέγρου πιανίστα που με το δάχτυλο τεντωμένο στα πλήκτρα, της επόμενης νότας αναπολούσε τον ήχο κι είχε να αγγίξει φρέσκο ζουμερό νεανικό γυναικείο κρέας προ εικοσαετίας ...
Αίμα και σκόρπια μυαλά πάνω στην σφαίρα που στην έξοδο της από το κρανίο του φτωχού cowboyεξοστρακίστηκε, πέρασε την πόρτα, βγήκε στην κεντρική πλατεία την ώρα που έβρεχε και οι σταγόνες τις βροχής ξέπλυναν το ξεραμένο αίμα στην άκρη των χειλιών ενός πτώματος που βολόδερνε 4 μέρες στο χοντρό σχοινί μιας αγχόνης, έκανε τέσσερις γύρους πάνω από αυτήν, πήρε ύψος με κατεύθυνση το deviltown……
κι από κει στην κόλαση……….
Να κάτι τέτοιες εικόνες μου δημιουργεί η μουσική των Builders and the Butchers οι οποίοι παρεμπίπτοντος κυκλοφορούν νέο albumThe Builders And The Butchers - Dead Reckoning [2011] κάπου τον Φλεβάρη
Tracklist
01. I Broke the Vein
02. It Came From the Sea
03. Lullaby
04. Rotten to the Core
05. Moon is on the March
06. All Away
07. Cradle On Fire
08. We All Know the Way
09. Out of the Mountain
10. Blood For You
11. Black Elevator
12. Family Tree
Εκεί στον σωρό με τις μπάντες που περιμένουν υπομονετικά για ένα πρώτο άκουσμα SalterCane με εξώφυλλο την καρακάξα..
Μμμμ ναι… καρακάξα …εεε? Ναι, τουλάχιστον εάν ήταν κοράκι θα υπήρχε και μια έμμεση αναφορά στον EdgarAllanPoeπροσδιορίζοντας σκοπίμως και εντέχνως συν σαφώς το περιεχόμενο του δίσκου, σκέφτηκα.
Η καρακάξα όμως που παραπέμπει ?
Μάλιστα μάλιστα (ξύνοντας τους κροτάφους μου) καρακάξα (επιστημονικό όνομα Pica pica) είναι ξηροβατικό πτηνό, ενδημικό στην Ευρώπη, την Ασία και τη Βορειοδυτική Αφρική, της γνωστής οικογένειας των κορακοειδών και είναι ένα από τα πολλά πουλιά που χαρακτηρίζονται ως κίσσες(κλεφτρόνια). Έχει μήκος 44 με 46 εκατοστά, από το οποίο στα ενήλικα το μισό είναι η ουρά και άνοιγμα πτερών 52 με 62 εκατοστά. Ουπς!!!!!!!!! εκτός θέματος… ως συνήθως….
στο θέμα μας σκέφτηκα αιφνίδια και το θέμα μας είναι SalterCaneκαι όχι τα πετούμενα του ουρανού.
SalterCaneόνομα που αγνοούσα παντελώς που λες Παντελή μου, εν ολίγης υγρόν αγόραζα, βουρβόνιο ύδωρ ως συνήθως…
Ευθύς αμέσως ανέτρεξα αναζητώντας πληροφορίες για την εν λόγο μπάντα
ΥΓ. από κάτι λίγα videakia που είδα στο youκτουμπ & μετρώντας τα άτομα που παρευρίσκονται στα live τους (κάτω απο 60 nomateus), τηρούν σίγουρα τις προϋποθέσεις για να παρουσιαστούν στον Airesia...
BadSeed, Wreckery, TrueSpirit, λέξεις με ιδιαίτερο βάρος που όταν ακούγονται βέβαιο είναι ότι πίσω από αυτές κρύβεται ένα όνομα HugoRaceκαι σου κλείνει το μάτι.
Ο χαρακτηρισμός που του αρμόζει είναι χαρισματικός τραγουδοποιός
( συμπαθάτε με αλλά όσο και έψαξα δεν βρήκα κάτι άλλο που να ερμηνεύει με απλό τρόπο την σπουδαιότητα του).
Ήδη με το άκουσμα της πρώτης νότας νιώθεις την συμμετοχή σου στην περιπλάνηση ενός μουσικού ταξιδιού, με την δημιουργική εμπειρία σε κύριο ρόλο, τους αδιεξόδους πειραματισμούς(κατά πολλούς, για μένα όχι) σε δευτερο και όλα εκείνα του παρελθόντος που έπαιξαν ρόλο και συμβάλουν με τον τρόπο τους στην δημιουργία αυτού του Album στο προσκήνιο.
Λεπτομέρειες βιογραφικού και τα συναφή σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή θα επιμεληθεί το Fragouri.
Εμείς γρήγορα γρήγορα πάμε για ένα άκουσμα……
Tracklist
01. Call Her Name
02. Too Many Zeroes
03. Slow Fry
04. Will You Wake Up
05. Come Over
06. Serpent Egg
07. In The Pines
08. Nightvision
Όταν γουστάρεις πρώτους και καλύτερους τους Trashmen και ακολουθούν οι Kinks, Link Wray, CSNY, the Talking Heads, David Bowie, Jimi Hendrix, Velvet Underground και διάφοροι άλλοι του ίδιου επιπέδου, τα ανακατεύεις όλα μαζί και βγάζεις ένα αποτέλεσμα Surf/Soul/Garage/Rock, ε δε μπορεί, κάτι καλό θα βγάλει η συνταγή.Los Angeles California, the Black Apples.
Θα μπορούσαν να είχαν γίνει διάσημοι ή μήπως με τη βοήθεια της κινητής τηλεφωνίας τελικά έγιναν; Τον παλιό εκείνο καιρό, όλα τα καλά ξεκινούσαν απο μια κασέτα με επιλογές απο τις κασέτες φίλου, ο οποίος είχε κάνει τις επιλογές από άλλες φίλων οι οποίοι καμιά φορά τις είχαν γράψει απο εκπομπές ραδιοφώνου κτλ. κτλ.'Ετσι λοιπόν έπεσαν στα αυτιά μας οι παραγνωρισμένοι ακόμη και σήμερα The Only Ones, φυσικά με το Another girl another planet,που είχε την τύχη να είναι η μία και μοναδική επιτυχία(κατα κάποιο τρόπο), σε σημείο που έγινε classic(η απόδειξη παρακάτω). London Punkharmonic Orchestra
Κάποια χρόνια αργότερα ανακάλυψα οτι οι Only Ones (Peter Perrett,John Perry,Alan Mair,Mike Kellie),δημιουργήθηκαν το 1977 στο Λονδίνο. Η πρώτη τους δουλειά ήταν το ομώνυμο the Only Ones το 1978 απ' όπου και το Another girl. Συνεχίσαν με ένα άλπουμ για την κάθε μια απο τις δυο επόμενες χρονιές,τα πολύ καλά Even serpents shine & Baby's got a gun. To 1981 διαλύθηκαν.Απο εκεί και μετά, εξάρτηση απο την ηρωίνη για τον αινιγματικό Perrett, κάποιες σόλο δουλειές και επανασύνδεση το 2007 με κάποια live για βιοποριστικούς ίσως λόγους...Η σελίδα τους στο βιβλίο της rock ιστορίας είχε ήδη γραφτεί δύο δεκαετίες νωρίτερα...
...ίσως με τη βοήθεια ενός κοριτσιού από έναν άλλο πλανήτη.
Στην φωλιά του φιδιού (Λάρισα) αναλαμβάνει δράση ο κατά πως βολεύει ενεργοποιημένος για την περίσταση τρομονόμος σήμερα από το Τριμελές Δικαστήριο ανηλίκων (συμμέτοχη στην πορεία διαμαρτυρίας για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγοροπουλου 2008), διότι το κακό πρέπει να προλαμβάνεται παιδιόθεν εκ του αυγού ή αβγού θα σκεφτόταν ένας λογικά σκεπτόμενος νομοθέτης ή ένας εισαγγελεύς ή ένας δικαστής ή ένας αστυνομικός ή ένας στρατιωτικός ή ένας πολιτικός ή ένας Βουλευτής ή 2 βουλευτές ή 3 βουλευτές ή σύσσωμο το βουλευτικό σώμα και οι παρατρεχάμενοι πατριώτες μαζί.
Να ξεκαθαρίσει επιτέλους το τοπίο για το ποιος έχει τελικά πρόσβαση και δικαίωμα στην τρομοκρατία, κεκτημένο δικαίωμα των παραπάνω παλαιόθεν και ένα μάθημα στους παρακάτω 11 εκκολαπτόμενους τρομοκράτες (στον ελεύθερο χρόνο τους μαθητές) και κατ επέκταση σ όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Ποιο το πίτουρο και ποια η κότα?
Θα καθίσουν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου όπως αρμόζει, αντιμέτωποι με την Πανδικαιότατη δικαιοσύνη μιας φθαρμένης από τους λειτουργούς της πολιτείας και θα παρουσιάσουν έργο, δέλεαρ, δήθεν δικαιοσύνη, προσφέροντας υπεροπτικό δώρο ταυτόχρονα στην πολιτεία μας, επιδεικνύοντας την ανωτερότητα τους παράλληλα (τερπνό και ωφέλιμο).
Νοθευμένο και ληγμένο προϊόν της Δημοκρατίας η δήθεν Δικαιοσύνη και αντιστάθμισμα για την υποταγή, τους φόρους και όλα τα καλούδια που εισπράττουν (άποψη μου).
Και το δικαστήριο ένας μηχανισμός για γουρούνια, μπαίνεις γουρούνι και βγαίνεις λουκάνικο (άποψη ενός γνωστού μου)
Επιβάτης
-Εισπράκτωρρρρρρρρ στην επόμενη στάση να κατεβώ.
Εισπρακτωρ
-Μπα δεν έχει στάση πας για τέρμα ή θα σε πάμε στο τέρμα, ο τρόπος δεν έχει καμία απολύτως σημασία,. έχουμε τα μέσα.
Επιβάτης
-Μα………
Εισπράκτωρ
-Καθίστε στην θέση σας κύριε, τρομοκρατείται τους υπόλοιπους επιβάτες που θέλουν να πάνε στο τέρμα.
(Σφυρίζοντας και τραγουδώντας ταυτόχρονα ένα γνωστό σκοπό)
Auf der heide bluht ein kleines blumelein und das heist Eriκa ωωωωω Eriκa……
Άλλη μια υπερατλαντική πτήση με προορισμό την Olympia της Washington γιά να συναντήσουμε τους Μirror Mirror. Στον έναν καθρέπτη τους λοιπόν τα είδωλα είναι ψυχεδελικά και 60s, ενώ ο αλλος είναι στραμμένος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τις 80s shoegaze, gothic επιρροές. Κάποιες απο τις ηχογραφήσεις είναι ακόμη ιδέες ή demo για μια ολοκληρωμένη δουλειά, δείχνουν όμως άλλον ένα άξιο απόγονο των Nuggets. Με λίγα λόγια, άλλη μια μπάντα που από εμάς παίρνει την ευχή "may Jesus & Mary chain bless you and inspire you". Περισσότερα και νεότερα στο δικό τους blog Mirror Mirror Επιλέγουμε το Shatteredmirror mirror
Ο Ron Asheton μετά την ενασχόληση του με τους Stooges, εμπλεχθηκε και με πολλά άλλα groups για τα οποία οσονούπω θα τα πούμε. Στην προκειμένη στιγμή σειρά έχουν οι Empty Set. Δυστυχώς όπως όλοι γνωρίζουμε μας άφησε χρόνους (σε ένα μήνα θα κλείσουμε χρόνο - 6 /1). RIP
Μια από τις πλέον ασυνήθιστες ιστορίες νεκρανάστασης στο χώρο του ροκ αποτελούν οι Jet Black Berries. Ξεκίνησαν ως New Math το 1977 στο Rochester NY και το 1979 κυκλοφόρησαν το 1ο τους 7'' με τίτλο Die Trying. New Math - Die Trying by Doc Marquis
Μουσικά κινούνταν στο χώρο του pop-punk, power pop, new wave. Το πιο γνωστό τους τραγούδι (τουλαχιστον εγώ από αυτό τους έμαθα) ήταν το They walk among you. Jet Black Berries at Lovin Cup in Rochester, NY. 9/11/10
Από τις στάχτες των New Math γενήθηκαν οι Jet Black Berries και το 1984 κυκλοφόρησαν το 1ο τους LP με τίτλο Sundown On Venus. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται cowpunk με θέματα που συνδιάζουν το sci-fi με το western. Έγινα ευρύτερα γνωστοί με τη συμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας The return of the living dead. Κυκλοφόρησαν 2 ακόμα LPs και διαλύθηκαν το 1989.... αλλά τα zombies δύσκολα σκοτώνονται. Το 2010 σηκώνονται από την κρύπτη τους και με ένα νέο νεαρό τραγουδιστή (προφανώς ο παλιός υπέστη σοβαρή εγκεφαλική βλάβη - ο μόνος τρόπος για να σκοτώσεις ένα zombie) κυκλοφορούν το CD Postmodern Ghosts. Συμπαθητικά catchy psych pop τραγούδια στο στυλ που μας αρέσει. Το πρώτο single είναι το God with a Gun.
Το Sundown On Venus αποτελεί για μένα έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους των 80ς κι αυτό ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια
Ένα από τα σημαντικότερα -και κατά την άποψή μου- πλέον αγαπητά group της Αυστραλιας είναι οι Blackeyed Susans. Σχηματίστηκαν το 1989 στο Perth ως side project από τους David McComb (Triffids), Alsy MacDonald (Triffids), Phil Kakulas (Martha's Vineyard), Rob Snarski (Chad's Tree) και Ross Bolleter. Έπειτα από οκτώ εμφανίσεις θα ηχογραφήσουν τέσσερα τραγούδια και ως εκεί. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων με τα βασικά τους σχήματα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν, έστω και προσωρινά, την ιδέα αυτού του project. Τα τέσσερα αυτά τραγούδια θα αποτελέσουν το πρώτο τους ΕΡ με τίτλο "Some Births Are Worse Than Murders" το οποίο θα κυκλοφορήσει το 1990 από την Waterfront Records, για να ακολουθήσουν ακόμη δυο τo 1991, και θα αποτελέσουν και τη βάση της πρώτης compilation κυκλοφορίας το 1992. Μέχρι τότε πολλές αλλαγές, αντικαταστάσεις και επιστροφές αρχικών μελών θα σημειωθούν στη σύνθεση του group. Με σημαντικότερες αυτές των D. McComb και P. Kakulas από τους Kim Salmon (Scientists, BoB) και Μartyn P Casey (Triffids) αντίστοιχα. To 1993 θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους πραγματικά full album, έχοντας στη σύνθεση τους, τους Warren Ellis και Jim White, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους θα αποχωρήσουν και να σχηματίσουν τους Dirty Three. Από το 1995 και μετά τη δεύτερη πλήρη δισκογραφική τους δουλειά, η σύνθεση θα οριστικοποιηθεί, για να ακολουθήσουν κι άλλες ηχογραφήσεις, με τελευταία αυτήν του 2003, χωρίς ομως ποτέ κάτι να αναφερθεί περί επικείμενης διάλυσης. Κάτι που αποδεικνύεται και από τα δελτία τύπου για μερικές εμφανίσεις στα τέλη του χρόνου. Στο διάστημα αυτό της ανενέργειας τους, θα ασχοληθούν με solo εμφανίσεις και συνεργασίες με άλλα groups. Στις 30 Οκτ. 2009 θα κυκλοφορήσει και ένα four cd box set, για τα είκοσι χρόνια παρουσίας τους με τίτλο "Reveal Yourself".
current band members Phil Kakulas - double bass, songwriting Rob Snarski - vocals, guitar, songwriting Kiernan Box - piano, organ, harmonica Dan Luscombe - guitar Mark Dawson - drums J P Shilo - guitar, accordion, violin
past band members (ενδεικτικα) David McComb - vocals, songwriting (left to form Red Ponies) Martyn P. Casey - bass (left to join Nick Cave and the Bad Seeds) Kim Salmon - guitar (left to form Kim Salmon and the Surrealists) Graham Lee - guitar, pedal steel, vocals (ex-Triffids) Kathryn Wemyss - vocals, trumpet (ex-Chad's Tree, ex-The Jackson Code) The Blackeyed Susans - Dirty Water by fraussie65 discograpy Some Births Are Worse Than Murders EP 1989 Anchor Me EP 1991 …Depends On What You Mean By Love EP 1991 Welcome Stranger LP 1992 All Souls Alive LP 1993 Hard Liquor, Soft Music Cassette lp 1994 Mouth To Mouth LP 1995 Spin The Bottle LP 1997 La Mascara EP 1998 Dedicated To The Ones We Love LP 2001 Shangri-La LP 2003
for more excellent videos click on title Trouble - from the EP 'Anchor Me' (1991) Let's Live - from the album 'Mouth To Mouth' (1995) Mary Mac - from the album 'Mouth To Mouth' (1995) Spin The Wheel - from the album 'Spin The Bottle ' (1997) To Skin A Man - from the EP 'La Mascara' (1998) Private Dancer - from the album 'Dedicated To The Ones We Love' (2001) Shangri La - from the album 'Shangri La' (2003)
...........πιαστηκα με το facebook και παραμελησα λιγο τα blog.Που θα μου παει θα τα συνδιασω και τα δυο καποια στιγμη.Για την ωρα παρτε ενα τραγουδακι που βρηκα σημερα............Airesia πιστευω θα σου αρεσει χε χε.
Over 15 years, over 100 record releases και ισχυρίζονται:
"THE WORLD'S GREATES HIGH ENERGY PUNK ROCK ROLL BAND!" Τυχαίο? Δεν θα το έλεγα. Υπερβολή? Και πάλι δεν θα το έλεγα. EF is 100% no bullshit straight in your face REAL high energy rock n roll with a melodic edge! While so many others are SO FAKE.
Magnapop are a four-piece pop-core band from Atlanta, GA. Singer Linda Hopper and guitarist Ruthie Morris have been playing together for years. After a self imposed hiatus, and the addition of Scott Rowe on bass and Chad Williams on drums, the band is back, revitalized and ready to rock with a new album, Chase Park.
To 2008 και μετα τη διαλυση των Hellacopters, ο Nicke Andersson αποφασιζει να ακολουθησει solo καριερα. Πολυ γρηγορα το μετανιωνει και επιστρατευει τους Dolph de Borst (vocals, bass), Tobias Egge (vocals,guitar), Thomas Eriksson (drums)και ιδου οι Imperial State Electric. General Nicke still rocks hard.
Οι Kill Devil Hills μας έρχονται από το Freemantle και πρωτοεμφανίσθηκαν ως ένα country/folk acoustic trio το 2003. Πολύ γρήγορα θα εξελιχθούν σε μια εξαμελή πιο ηλεκτρική μπάντα, αλλά από τα τέλη του 2008 η βασική σύνθεση θα είναι πενταμελής. Ο ήχος τους εχει χαρακτηρισθεί dark country, blues, heavy, punk, swampy, folk, indie και πολλά άλλα, χωρίς αυτό να πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα. Μένουμε στη δήλωση του τραγουδιστή τους που απλοποιώντας τα πράγματα δηλώνει “we’re a rock band”. To ζητούμενο είναι πόσο καλή είναι και μας αρέσει η μουσική που παίζουν. (Υποκειμενικά πάντα, θα έλεγα …. εξΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Από μελαγχολικές, σκοτεινές, σκληρές και ισως αυτοβιογραφικές μπαλάντες , μέχρι σε πιο γρήγορο και rock - ανάλογα της ψυχικής διάθεσης και έμπνευσης του συνθέτη και της παρέας όλης). Μέχρι στιγμής έχουν ηχογραφήσει τρία albums, το ένα καλύτερο από το άλλο. Όσο αφορά την πρώτη ευρωπαϊκή τους περιοδεία, διάρκειας επτά εβδομάδων, ΔΥΣΤΥΧΩΣ έλαβε τέλος λίγο πάνω από τα βόρεια σύνορα της χώρας μας. (Κι εδώ η ένσταση και διαμαρτυρία μου μέχρι αφορισμού. Τι γίνεται με εμάς ? Ότι να’ναι ? Αρπαχτή, σύνταξη και τα παρελκόμενα ? λχ GBH πρόσφατα, με μια ατελείωτη λίστα να ακολουθεί!!!.. Με σετακια max 45 min μεικτά και άντε γεια σας ?...). Επειδή όμως ξεφύγαμε προτείνω να ΑΚΟΥΣΕΤΕ και να ΔΕΙΤΕ τα πάντα. Το ΣΙΓΟΥΡΟ ? Δεν θα χαραμίσετε και σπαταλήσετε τζάμπα τον πολύτιμο ΧΡΟΝΟ σας!!!
