Nowhere to Ride

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κρίνεις αν κάποιο album ανήκει στην κατηγορία  "τα αγαπημένα μου". Ένας απο αυτούς είναι ο παρακάτω, 1ο: τον αγοράζουμε περίπου την χρονιά(κάποτε φτάναν λίγο αργά οι κυκλοφορίες στα μέρη μας) που κυκλοφόρησε και τον λιώνουμε στο πικάπ μας, στα πικαπ φίλων, σε αμφιβόλου ποιότητας βινυλοπνίχτες κοκ. 2ο:όταν κάποια χρόνια αργότερα μας ζαλίζουν τ' αυτιά με τα στρόγγυλα γυαλιστερά πραγματάκια τον αποκτούμε και σε αυτή την μορφή και είμαστε τρισευτυχισμένοι. 3ο: μερικά χρόνια μετά ανακαλύπτουμε οτι αυτά τα μικρά στρογγυλά και γυαλιστερά πραγματάκια έχουν ελεεινό και τρισάθλιο(φχαριστώ μπάρμπούλη) ήχο, αλλά πλέον είναι αργά γιατί το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο κακομεταχειρισμένο βινύλιο μας που και  το εξώφυλλο του  ακόμη είναι σταυρωμένο και ξεθωριασμένο σε κάποιο τοίχο με πινέζες. Φυσικά αναζητούμε απεγνωσμένα αλλά μάταια κάποιο καλό άνθρωπο που να τον έχει ανεβάσει σε ένα καλό vinyl rip. 4o και σωτήριο: βγαίνει μια εταιρεία που (για το καλό μας πάντα) τον ξανακυκλοφορεί σε βινύλιο που αντέχει  και έτσι we live happily ever after. 
Μάλλον το Nowhere ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.
  Decay

go buy if you like  αλλιώς ψάχτε...