... και η γρατζουνιά άνθισε.

Παρασκευή 16 Οκτώβρη: Του λυκοκτόνου η πρώτη γρατζουνιά

Όσοι πιστοί, άγιοι  και αμαρτωλοί, ηλίθιοι και σοφοί, μυστικιστές και συνωμότες αλλά και απλοί, παλιοί και ίσως μελλοντικοί αναγνώστες, εθισμένοι στο γράσο του γκαράζ και του ψυχο-Μπίλι φίλοι, λάτρεις του τσαγιού και αμετανόητοι μπυροπότες… προσέλθετε.

Καλά θα είναι… πιστεύω.

Λέγε με Ιωσήφ.

Γεννήθηκα μέσα στη θύελλα, άχαρος, κακοφτιαγμένος,

έργο στραβό εκείνης της απειροελάχιστης κακιάς στιγμής

που τρεμούλιασε του Αγγειοπλάστη το χέρι, ένα απλοϊκό

μυαλό που τίποτα δεν ξέρει.

Μια Δευτέρα μουντή, ουρλιαχτό ήταν το νανούρισμά

μου, μέλι η πρώτη γεύση του κόσμου γύρω μου. Γάλα λύκαινας

η δεύτερη. Αίμα αμέσως μετά.

Μεγάλωσα κει πέρα στα ψηλά βουνά, μόνο ο αητός ο

ήλιος κι ο ουρανός υπήρχαν από πάνω μου. Και μόνος κι

έρημος ο ίδιος ο Θεός.

Κι όμως το είχα σκοπό και έζησα ανάμεσά σας. Κατά τα

ανθρώπινα ήθη.

Πορεύθηκα ασθμαίνοντας στο σκοτάδι, θύτης και

θήραμα, κυνηγός και κυνηγημένος σαν αγρίμι, μα δίχως

αμφιβολία για τον προορισμό.

Τσιγκούνης στα λόγια και καρτερικός.

Προσπάθησα απ’ την αρχή, έψαξα πολύ και τελικά τα κατάφερα

έστω και μόνο στα όνειρά μου, βρήκα έναν τρόπο και

έβαλα φωτιά στον κόσμο.

Κράτησα γερά το πιστόλι στη χούφτα μου, έλαμπε

γυαλισμένο σαν μαύρη γάτα, κι έπαιξα ρουλέτα ρώσικη με

τον Ιορδάνη, ένιωσα θαυμάσια, σαν να παίζω στο σινεμά,

αλλά ξέρεις… ο επιλόχας δε χάνει ποτέ.

Με μια πιστολιά στο σκοτάδι, ανατίναξα το μυαλό μου

και νόμιζα ότι ανατίναξα το σύμπαν όλο.

Κι έπειτα σας γύρισα τη πλάτη και πήγα κι έγινα μες στη

νύχτα μια σκιά.

από το οπισθόφυλλο του βιβλίου