Ένας σκονισμένος σωρός έργων τέχνης.

 Κατά καιρούς έχω συναντήσει μερικούς από δαύτους, (όμως αυτόν όχι) περίπου σαν κι αυτόν, καμιά δεκάρια, δεν τους συναντάς εύκολα, ο πολύς ο κόσμος στο αντίκρυσμα τους στρέφει το βλέμμα αλλού, κάποιοι περιγελούν, κάποιοι περιπαίζουν, συνηθισμένη αντίδραση. Γραφικές μοναχικές φιγούρες περιδιαβαίνουν τους δρόμους του κόσμου αδιαφορώντας για τα στερεότυπα του, την λογική του, την ηθική του, τους κανόνες του, αυτοί ακολουθούν άλλα μονοπάτια αυτά που ορίζει η ψυχή τους και το μεγαλείο της . Αν τους παρατηρήσεις καλά θα δεις πως έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, ένα γαλήνιο πρόσωπο και ένα γέλιο από τα βάθη της ψυχής βγαλμένο,  ίσως εκδικούνται έτσι την παραφροσύνη της ιδιοτέλειας και της αλαζονείας του κόσμου, ερμηνεύοντας παράλληλα έναν άλλον, τον δικό τους... με τον τρόπο τους...